Speed Scandal (2008) aka Anında Skandal

Şahsımca son dönemde bir düşüş ya da duraklama diyebileceğimiz bir döneme giren Kore sinemasının eski müthiş filmleriyle kıyaslanınca onlar kadar iyi olmayan ama son dönem filmleriyle kıyaslarsak diğer filmler arasından kolayca sıyrılabilecek kalitede bir filmin çevirisinden sonra ufak bir incelemesini yapmaya çalışacağım. Film Kore'de iyi bir gişe hasılatı yapmış.

Bu filmi izlemeyi düşünüyorsanız size öncelikle şunu söyleyeyim, sizi çok sıcak ve güzel bir aile filmi bekliyor. Ama aşırı bir uzakdoğu fanatiği iseniz ufak bir hayal kırıklığı yaşayabilirsiniz, çünkü filmin ilk sahnesinden itibaren filmde bir Hollywood havası var. Özellikle görüntü yönetiminde bu daha fazla ön planda. Konu da tam Hollywood filmi konusu, izleyince muhtemelen siz de benimle hemfikir olacaksınızdır. Zaten Hollywood'dakiler de öyle düşünmüş olacak ki yeniden çekimini yapacaklar. Ama tek bir nedenden ötürü sıcaklık ve güzellik olarak buna yaklaşamayacağını düşünüyorum, ki o da filmde Hollywood havası olmayan tek unsur, oyunculuklar. Hiçbir Amerikan çocuğunun afişteki afacanın yüz ifadelerine sahip olabileceğine inanmıyorum.

Gençlik yıllarında ünlü bir popçu olan ama sonrasında unutulan ve artık radyo programı yapan Hyeon-su, programının internet sitesine hikayesini yazan genç bir bekar anne olan Jung-nam'a hiç görmediği babasını bulmasını öğütler, elbette kızcağızın babasının kim olduğunu bilse böyle bir şeyi yapmaz ama filmimizin iyiliği için bunu bilmiyor.

Filmimiz, Jung-nam ve oğlu Ki-dong'un Hyeon-su'nun hayatına girmesiyle başlıyor. Pek çaktırmasa da çapkın biri olan Hyeon-su'nun hayatı bu ikilinin girmesiyle alt üst olur. Şöhretini korumak için bu ikiliyi basından uzak tutması gerekmektedir ama kızının kendi radyosunun düzenlediği şarkı yarışmasına katılması elbette işini kolaylaştırmayacaktır. Üstelik kendini hâlâ genç olarak gören birinin bir anda hem çocuk hem de torun sahibi olması da ayrı bir psikolojik deprem oluyor karakterimize.

Filmde baba-kız ve dede-torun arasındaki diyaloglar yer yer gerçekten komik oluyor. Film boyunca sizi gülmekten yere yatıracaklar sahneler yok ama gülümsemenizi sağlayacak sahne sayısı bol.Hem hiçbir şey olmasa bile alttaki çocuğun duruşu bile sizi güldürebilir.
Film kesinlikle üst düzey bir film değil. Ama ailecek izleyebileceğiniz sıcak bir film. Bu film Kore sinemasının düşüşte bile olsa hâlâ güzel filmler üretebildiğini gösteren örneklerden biri. Büyük beklentiler olmadan güzel vakit geçirmek isteyen arkadaşların izlemesini tavsiye edebileceğim bir film. Ama dediğim gibi Kore sinemasının eski filmleri kalitesinde bir şey beklemeyin.

Powder Blue (2009)

Film, bir cenaze evi sahibinin, eski bir dolandırıcının, intihara meyilli bir rahibin ve bir striptizcinin Noel arifesinde kesişen hayatlarını anlatıyor. Filmin benzerlerine herhangi bir üstünlüğü olmadığını belirtmeliyim. Ama bu tarz filmlerin hayranı olmam dolayısıyla bu filmde en çok sevdiğim filmler arasında yerini aldı.

Filmin en dikkat çekici özelliği elbette güçlü oyuncu kadrosu. Filmin kadrosunda, son yılların yükselen yıldızlarından Jessica Biel, Oskar ödüllü Forest Whitaker ve tecrübeli oyuncular Ray Liotta ve Patrick Swayze yer alıyor. Friends dizisinden hatırlayabileceğiniz Lisa Kudrow da ufak bir rolle filmde yer alıyor.

Filmde ağırlıklı olarak Forest Whitaker'ın canlandırdığı intihara meyilli eski rahip Charlie karakterinin ve Jessica Biel'ın canlandırdığı striptizci Rose-Johnny'nin hikayesi anlatılıyor. Diğer hikayeler bu iki hikayenin alt hikayeleri ya da yan hikayeleri olarak nitelendirilebilir. Bunda bu iki oyuncunun dominant oyunculuklarının da büyük katkısı var elbette.

Charlie karısını bir trafik kazasında kaybetmiş ve yaşama arzusunu kaybetmiştir. İntihar etmek istemekte ama dini inançları buna engel olmaktadır. O da bunu kendini öldürecek birini bularak çözme niyetindedir. Charlie'nin hikayesindeki en etkileyici sahne kendi tabutunu seçme sahnesiydi.

Charlie - Hayır, hayır, tabutu beğendim. Sadece bir meftaya ihtiyacı var.
Qwerty - Biz tüm hizmetleri veren bir cenaze eviyiz, efendim. Merhum mumyalandı mı acaba?
Charlie - Hayır, henüz ölmedi.

Rose-Johnny ise çocuğu komada olan dul bir annedir ve hayatını striptiz yaparak kazanma uğraşındadır. Rose'un striptiz yaptığını gördüğümüz ilk sahne -ki babası da onu ilk orada görüyor- mükemmeldi, özellikle Urban Species'in "Blanket" şarkısı sahneye mükemmel uyuyor ve şarkıyı indirip dinlemenizi şiddetle tavsiye ederim. Jessica Biel'ın striptiz performansına da değinmemiz gerekiyor, konsept olarak striptiz olayına karşıyım ama Jessica Biel bunu resmen sanata dönüştürmüş.
Ama hikayesindeki en etkileyici sahne ise kulüpteki cam kafeste babasıyla konuştuğu ve itiraf etmese de Jack Doheny'nin babası olduğunu öğrendiği sahneydi. Jack Doheny'nin hapishane günlerine yapılan gönderme çok harika olmuş bence.


Ama yönetmenin Rose'u gereksiz yere iffetli gösterme çabası sırıtmış bence. Yani bunu sürekli gözümüze sokması gerekmiyordu, bunu ilk söylediğinde anlamıştık.

Jessica Biel ile ilgili son olarak söylemek istediğim şey, umarım bundan sonraki film seçimleri de bu film ve The Illusionist gibi filmler olur. Çünkü kendisi ziyan olmaması gereken bir yetenek.

Son olarak mükemmel bir film olmasa da izlerken güzel vakit geçireceğinize emin olduğum bu güzel filmi izlemenizi tavsiye ederim

Filmin altyazısına buradan ulaşabilirsiniz.

Sacit /11 Mayıs 2009

My Dear Enemy aka Sevgili Düşmanım

Madem filmleri çeviriyorum, neden çevirdiğim filmler hakkında acemice de olsa bir şeyler yazmıyorum diye sordum kendime? Bu sorumun cevabı olarak da bu güzel film hakkında naçizane bir şeyler yazmaya karar verdim.

-Bir miktar spoiler içerir.-

Afişe bakarak filmin bir aşk filmi olduğu düşünülebilir, ve evet filmi izleyince en azından anlatılan hikayenin bir yerinde aşkın da var olduğunu görüyoruz ama bu filmin ana konusu değil bence.

Film görsel anlatım olarak biraz zayıf kalıyor. Mekan olarak Hyundai marka bir araba ve Kore'nin hangisi olduğunu bilmediğim şehir manzaralarının kullanılmasının ve gri tonların filmde ağırlıkta olmasının bunda etkili olduğu söylenebilir, oysa daha önce izlediğimiz birçok güzel Kore filminden de biliyoruz ki Kore'de daha güzel mekanlar var. Düşününce filmde öyle akılda kalan bir müzik de kullanılmamış. Kısaca söylersek film sadece senaryo ve oyunculuklar üzerine kurulmuş.

İşte filmimizin geçtiği ana mekanlardan biri olan araba bu.

Filmimiz, kadının (Do-yeon Jeon) eski sevgilisinden (Jung-woo Ha) Borcunu almaya gelmesiyle başlar. Oysa esasoğlanın beş kuruşu yoktur ve kızımız parayı hemen istemektedir. Bunun üzerine arabaya atlarlar ve çocuğun kıza olan borcunu toplamak üzere yola çıkarlar.

Yolculuğun detaylarına ve çocuğun, kıza olan borcunu ödemek için borç aldığı ilginç kişilere de girmek isterdim ama bunu yaparsam sanırım biraz spoiler vermekten fazlasını yapmış olurum.

Oldum olası yol filmlerini sevmişimdir, farklı bir çekicilikleri var sanırım. Bu filmde gidilen fiziki bir mekan yok ama yolculuk boyunca karakterler geçmişlerine, geçmişteki aşklarına uğruyorlar arada bir. Gerçi, aşklarının geçmişine yaptıkları bu kısa ziyaretler bize zamanında neden birbirlerini sevdikleri ya da hadi sevdiniz birbirinizi, "Peki niçin ayrıldınız?" sorularına cevap olmuyor, sadece acı bir aşk öyküsüne -en azından erkeğin gözüyle bakarsak- sahip olduklarını öğreniyoruz. Konunun bu kısmına da fazla girip, izlemeyi düşünüyorsanız seyir zevkinizi bozmayayım.

Yolculuğun -tam olarak bir yolculuk değil zira gidilen belli bir yer yok- bir başka etkisi de eski sevgililerin birbirlerinin bilmedikleri yönlerini öğrenmeleri oluyor. Onlar birbirlerini tanırken ben de keşke tekrar bir araya gelseler diye bir duygu oluştu. Evet bakınca birbirine uyumlu bir çift değiller ama nedense birbirlerini tamamlıyorlar diye düşünüyorum. Erkek biraz çocuksu, hayatı çok da ciddiye almayan biri, kadınsa olgun ve hayatı gereğinden fazla ciddiye alan biri, yani gerçekten birbirlerini tamamlıyorlar.

Benim mutlu bir son arzu etmemden kaynaklı olarak filmin sonu istediğim gibi olmamış. Bazen filmi izledikten sonra sonu şöyle olsaydı daha iyi olurdu diye düşündüğüm filmler olur ama bu film için bir son fikrim de yok ama böyle boşlukta bitmese iyi olurdu diye düşünüyorum sadece.

Biraz da oyunculuklara değinmek istiyorum. Başroldeki iki oyuncunun da daha önce başka filmlerini seyretmedim o yüzden sadece bu filmdeki performanslarına göre bir değerlendirme yapmış olacağım. İkisi de çok iyi bir performans sergiliyorlar film boyunca. Özellikle yönetmenin tercih ettiği anlatım tercihi yüzünden bence oyunculuklar çok önemliydi ve filmin hakkını veren bir oyunculuk sergileniyor filmde.

Son olarak uzakdoğu sinemasının güzel örneklerinden biri olan bu filmi izlemenizi tavsiye ederim.

Not: Altyazıya buradan ulaşabilirsiniz.

Sacit /7 Mayıs 2009